Resmen Dünya
Sen, birilerine resmini vererek unutturursun onlara diğer anlarını.
O ise sadece bir resimdir değil mi?
Cansız ve ruhsuz bildiğin…
Geri getiremeyen zamanı,
Yetişemeyen diğer anlara…
Resim, bunu bilir.
Resim, yoksulluğuna ve yoksunluğuna sıkı sıkı sarılır.
Resim, halsizleşir.
Rengi de değişir.
Sokaklara çıkar, yollara düşer
Hava karanlıktır, pusludur.
Sanki birini bekler gibi yoldadır.
Yağmurlar yağar üzerine
Karnının gurultusunu bastırır gök gürültüsü
Kimse de garipsemez onu.
O yağmur koşturmacasındakiler,
Şu sokak köpekleri,
Bu pencere müdavimi amca…
Anlaşılan herkes sindirmiştir resmi
Tüm resimlerden merhamet çıkıvermiştir
Renkler biraz daha mat
Ve biraz daha solgundur bu yüzden
Onların her bakışı yüreğine çarptığında
Bir tren kazasını resmeder dünya
Bir tren kazasını duyar rüzgârlar.
Savurur ve savurur beş mil öteye
İşte birileri yine resmediyordur
Yoo acıyı değil, acıyı değil
Sadece anı!
Bir şehidin televizyonda dönen üç beş saniyesi gibi
Bir an!
Bin acıya sığan bir an.
Peşinde birkaç da cümle…
Cenazeler kalkar oysa o anlardan
Selâlar duyulur.
Dağlardan, ovalardan, bahçe kapılarından…
Sergiler olur sonra bir de
Orada başka bir resim vardır:
Azıcık bir telaş uyanır resmin sessizliğinden
Bir diğer resme geçince unutulan…
Ama başka günleri de olur resimlerin
Uyurlar.
Bazen gece karanlığında
Bazen tahta bir kutu arasında uyurlar
Ve sonra yeniden uyanırlar
Çelme takmak için diğer anlara…
Cemile SÖNMEZ
