Haksızlık diyorum bayım, haksızlık !
Hem bu kadar sevmek,
Hem de bu kadar dokunamamak…
Bırak dokunamamayı,
Kimi zaman, günü görmeden geçirmek,
Sesini duymadan…
Kimi zaman öyle bir boşluk ki!
Sanki hiç var olmamış,
Hiç yaşamamış,
Belki de hiç sevmemişim kadar uzak…
Haksızlık diyorum bayım,
İki hayati organ.
Nasıl bedene sıkışmış gibi hissettirir?
Nasıl diyorum bu kadar çaresiz kalır?
Biri kal derken,
Diğeri git der…
Üstelik hiç’ken…
Haksızlık diyorum bayım!
Hiç zalim olmamışken,
Hatta ve hatta z’sini bile bilmezken,
Tarifsiz zulmü yaşatıyor…
Ne zâlim ne de zulüm
Aslı,
hiç olmak…
Haksızlık dedim de bayım!
Hakkettiğine kavuşamamak belki de,
Belki de düşünce ile yüreğin yarı yolda çatışmasıdır!
Kalmak ile gitmek arasında…
Bayım,
Bu yorgunluk tek satıra bakar.
Ben Haksızlık derim,
Sen Eyvallah…
Dilek Güney
