Efendim, gençler çalışmış, çabalamış. Şirketlerini kurmuş. Şubeleşiyorlar.
Bu kadar genç girişimci gayrete, uğraşa ve emeğe elbette ki büyük unvan lazım. Değil mi?
Kurucu ortak, yönetici, müdür veya genel müdür kesmez onları.Onlar artık birer CEO.
Ne o?
CEO efendim, CEO.
Biz mi çok mütevaziyiz, yoksa onların mı egosu çok yüksek? Henüz bilmiyorum.
Açıkçası fazla kafa yormak da gerekmez. İşi kısaca üç harfle özetleyebiliriz.
O da, CEO.
Bu yazıyı, böylesi bir konu üzerine neden mi yazıyorum? Amacım şu. Daha doğrusu isteğim…
İstediğim bir tek şey var. CEO arkadaşların iyi işler çıkarmaları.
Ve CEO’luklarına halel getirtmemeleridir.
Yıllardır marka danışmanlığı yapıp Türkiye’nin küçük, orta ve büyük ölçekli şirketlerine akıl fikir vermekteyim. Onlarca yaratıcı konseptler tasarladım. Stratejiler yazdım. Yaratıcı işler geliştirdim. Yönetilemez denen markalarını dahi yönetip reklam filmlerine yön verdim. Tüm bu gayretlerin ve çalışmaların ardından, ancak bir ‘marka uzmanı oldum’ diyebiliyorum.
Orta ölçeğin üstüne ancak çıkabiliyorum.Maalesef ki, ölçek meselesi bir şeyler var hala.
Ve biz istemesek de piyasalar ölçeklerine göre şekilleniyor. Kişiler ölçeklerine göre unvanlar alıyor. Ölçeğinin ötesinde bir anlam ve mevkii belirten bazı unvanlara, bazılarının bir yerleriyle güldüklerine çokça şahit oldum.
CEO, müdür, danışman, patron ya da her neyse işte…
Unvan munvan fark etmez. Etmemelidir de.
Sosyal medya girişim ruhu, iyi sindirilmelidir.
İşin giriş kısmına odaklanıp, geliş ve sonuç kısımları ihmal edilmemelidir.
6*5 cm’lik afilli kartvizitin üzerinde yazan CEO’luğa laf getirtmemelidir.
Her unvanın hakkı verilmeli. Vakti gelmeden o unvan ise verilmemeli.
İşimiz, geleneksek pazarlama da olabilir. Modern de.
Ah, o eski CEO’lar nerede?
