Roma.
Sinema, yani film izlemek, kitaplardan sonra, fotoğraftan önce hayatımda en çok zaman ayırdıklarımdan. Bu gece Roma filmini izledim. Yine izlerim.
Filmin her adı geçtiğinde Roma şehrini düşündürüyor bana. Fellini’nin Roma fimini hatırlatıyor. Gezi anılarım canlanıyor farklı zamanlardan ve mekanlardan. Roma şehri de severek gezdiğim tarihi dokusuyla, insanlarıyla iz bırakmıştır bende.
Bu Roma, Mexico City’nin bir mahallesi. Filmin geçtiği yerleri ziyaret etme isteği uyandırıyor, siyah-beyaz görmek isteği. Film 1970-71 yıllarında geçiyor. Yönetmen kendi hikayesinden kısa bir kesiti, çocukluğundan çok özel anılarından bir bölümü, ailesinin yanında çalışan Cleo’nun hikayesiyle buluşturarak anlatıyor. Hatıralar yaşadığımız anda hissettiğimiz duygular ve rengi ile kalıyor zihnimizde. Çocuk Alfonso hatıralarını bize o anlardaki duygularıyla aktarıyor. Çok etkilendim.
Sinemanın gücü. Roma filmi, tüm teknolojik alt ve üst yapıların eklendiği filmlere nazire yapıyor, saf, yalın bir şiir tadında, gönül telini titretiyor…
Bir zamanlar, siyah, beyaz, bağırmadan anlatan hikayeler, destansı. Zihnime kazınıyor sahneler. Özlemişim…
Kadın ve erkek. Çocuklarını bir solukta bırakan babalar.
Çocuklar. Hayat.
Acımasız siyaset. Sınıf sorunu.
Aşk. Umut. Acı.
Hatıralar. Silinmeyen izler.
Var olmak. Sahip olmak. Yok olmak…
Sinema beni büyülüyor, film izlemeyi seviyorum. Film ile sohbet etmeyi…
Atilla Dorsay eleştirisi okumayı da severim.
