Uyku eğitimi çok stresli bir şey. Bir sürü farklı yöntemler var üstelik hepsi ya anneyi ya da bebekleri yıpratıyor sanki. Doğru yol ne peki?
Bebekle birlikte mi yatılmalı mı yoksa ayrı odalarda mı? Birlikte yatılacaksa aynı yatakta mı yoksa ayrı yataklarda mı? Bebek ağlarsa yataktan kaldırılmalı mı yoksa yerinde dursun mu? Ağlarsa emzirmek iyi mi yoksa kötü alışkanlık mı yapar? Uyuyana kadar yanında beklemeli mi yoksa tek başına uyuması öğrenmeli mi? Bu konudaki sorular bitmez gibi!
Her bir yol veya seçim birileri tarafından ne kadar övülürse başka birilerinden kötülenir. Nasıl karar verir o zaman bir anne? Karar verebilmek mümkün değil sanki. Verilen kararın doğru olduğu nereden bilinir?
Sonra duyarız okuruz şu başından beri aralıksız uyuyan çocuklardan. Eh, herkes yapabiliyor da biz mi yapamıyoruz? Hiç de öyle değil, çünkü uzmanlar çocukların 6 yaşına olana kadar geceleri uyanmaları ve ebeveyn yatağına gelmek istedikleri normal ve genelde de öyle olduğunu söylüyor! Yani bizimki gece uyanırsa yanlış yapmıyoruz demek, değil mi?
Bana göre hem anne hem bebek için hangi yol huzurluysa o doğru olan yoldur.
Belki başka uyku eğitimi şekli seçseydi çocuğu daha erken tek başına ya da aralıksız uyurdu. Ancak bunu bilmek mümkün değil. Bu kadar huzurlu olur muydu? Sanmıyorum çünkü daha stresli olurdu.
Uyku eğitimi kelimesinin ta kendisini sevmiyorum aslında. Çünkü benim için uyku huzur verici, dinlenmeye fırsat veren ve korku dolu olmaması gereken bir şey. Çocuklarımın uykuyla araları da öyle olmasını istedim. O yüzden nasıl huzurlu yattıkları benim için ön plandaydı. İlk üç yıl birlikte kocaman bir aile yatağı paylaştıktan sonra çocuklar alışık oldukları yerde kaldılar. Biz ortadaki yatağımızı alıp odadan çıkarttık. Korkunç zor olacağını düşündük ama öyle olmadı. Üç günde alıştılar. Bir yıl sonra odalarını ayırmak istediler. Her birinin tek başına yatması zor olacağını düşündük ama yine yanıldık. Uykularında hiç değişiklik olmadı. Altı ay sonra yatak odamızı rahat bir odaya başka bir kata taşımaya karar verdik. Yine zor olacağını düşündük ama öyle olmadı. 5,5 yaşındaki oğlumuz geceleri genelde aralıksız uyuyor artık. Diğer olumuz 4,5 yaşında ve uyanırsa yanımıza geliyor.
Aynı yöntem, iki farklı sonuç
İki çocuk aynı şekilde yattılar, aynı şekilde uyutuldular, aynı ritüellere alışık. Sadece biri daima diğerinden bir yaş küçüktü. Yine de gece uyanmalar, ağlamalar ve kalkmalar aynı yaşlarda yaşadık. Yani biri kardeşiyle odayı paylaşırken geceleri isyancı şekilde uyanma dönemi geçirirken, diğeri de aynı dönemden geçti. Üstelik aynı yaştayken yani abisinden bir yıl sonra ve çoktan bir odada tek başına yatarken.
Çocuklar birbirine benziyor ondan mıdır? Çok zıt karakterliler aslında. Üstelik biri başından beri tek başına uykuya dalmak istemezken uyumak için yarım saat ihtiyacı var. Diğeri ilk günden beri beş dakikada uyuveriyor, hatta uykusu gelmişken üç yaşındayken bile “ben yatıyorum” deyip tek başına yatağa gidiyordu.
Demek istediğim, bebekler ve çocuklar birbirinden çok farklı. Muhtemelen yaptığımız ve verdiğimiz her bir alışkanlık onları bu konuda daha da bireyleştiriyoruz. O yüzden biri için doğru ve çalışan bir yol olabilirken başka çocuk için doğru olmayabilir. Siz siz olun ve içinizden nasıl geliyorsa, nasıl huzurlu hissediyorsanız öyle yapın bence. Siz huzurluyken çocuğunuz da daha huzurlu olacaktır.
Nasıl olsa tüm çocuklar 5-6 yaştan itibaren aralıksız uyuyor. O aradaki geçen süre çocuğunuz için kabus ve stres dolu olmasın, severek yatağa gitsin bence. Onu da ancak huzurlu bir şekilde onu yatırdığınızda mümkün, değil mi?
